Na czym polega różnica między niepłodnością a bezpłodnością?

Niepłodność to stan trwający co najmniej 12 miesięcy niezdolności do poczęcia i urodzenia dziecka. Jest on jednak przemijający i uleczalny. Sytuacja taka ma miejsce, gdy para współżyje regularnie bez zabezpieczenia, a mimo to kobieta nie zachodzi w ciążę. Szacuje się, że taki problem ma dzisiaj ok. 15% par w wieku rozrodczym, a WHO nazywa niepłodność choroba społeczną. Niepłodność może dotyczyć jednego lub obojga partnerów, a jej przyczyną mogą być zaburzenia hormonalne (np. zespół policystycznych jajników), choroby przewlekłe takie jak choroby nerek, cukrzyca i inne, a także niezdrowy tryb życia tj. niewłaściwe odżywianie, używki, brak ruchu.

Bezpłodność z kolei jest trwałą niezdolnością do zajścia w ciążę, niemożliwą do wyleczenia przy obecnym stanie rozwoju medycyny. W parze zwykle jedna osoba jest bezpłodna, choć może się zdarzyć, że problem ten dotyczy obojga partnerów. W takich sytuacjach czasami ratunkiem jest zapłodnienie in vitro. Przyczyną bezpłodności zazwyczaj jest wada wrodzona, uraz w obrębie narządów rozrodczych lub przebyte choroby (np. świnka u chłopców).

Jak leczy się niepłodność? 

Aby ocenić płodność mężczyzny, lekarz przeprowadza pogłębiony wywiad, a następnie analizę nasienia, ewentualnie także poziom hormonów i badanie USG. W przypadku kobiet przeprowadza się wywiad, badania ogólne, badanie ginekologiczne, oznaczenie hormonów we krwi oraz USG. Coraz częściej również przeprowadza się badania genetyczne.

Aby wyleczyć niepłodność, konieczne jest ustalenie jej przyczyny i leczenie choroby podstawowej lub zmiana trybu życia. W przypadku zaburzeń hormonalnych stosuje się leczenie hormonalne. Czasami konieczna jest operacja chirurgiczna, na przykład w przypadku niedrożności jajowodów. Jeśli leczenie nie przynosi efektów, parze zaleca się inseminację lub in vitro.